Boosheid

Hoewel erg persoonlijk heb ik besloten dit hier toch neer te zettten. Niet om reacties uit te lokken, maar om ergens mijn eigen gedachten te ordenen voor zover dat mogelijk is.

Boosheid, een gevoel van absolute onmacht strijden sinds een paar dagen met mijn normaal gesproken optimistische karakter.

Dat heeft te maken met het slechte nieuws dat we afgelopen vrijdag ontvingen van Wilco en Diana. Julia had al een tijd last van haar voetjes en wilde niet meer staan of lopen. Afgelopen vrijdag is na een aantal weken van onderzoeken de ergste diagnose gesteld die je je maar kunt bedenken voor zo'n kleintje. Zonder op de details in te gaan (die vertel ik nog wel), weet ik wel dat er een hele zware tijd aankomt voor iedereen.

Vandaar de woede: waarom nou uitgerekend zij? Zo'n lief kind. Ieders oogappeltje. Als je ziet dat ze zoveel pijn heeft, doet dat zelfs iets met de meest koelbloedige persoon. Absolute onmacht. Zoals Hans het gisteravond verwoordde: Als je weet dat je met een weekend doorwerken haar zou kunnen helpen zou je het niet nalaten.

Al dit soort gebeurtenissen geven maar weer aan hoe belangrijk je gezondheid is en dat de rest maar bijzaak is. Het is alleen zo jammer dat je op zo'n manier weer met je beide benen op de grond gezet moet worden.

Wat kun je doen? Wij als omstanders kunnen weinig doen. Je legt je lot als het ware in de handen van de artsen. Morgen gaan de verdere onderzoeken en eerste behandeling beginnen. Goddank.