Dit is voor je baasje een moeilijk stukkie om te schrijven. Het moet toch, ik zal door de zure appel heen moeten bijten.
Afgelopen vrijdag gebeurde het onvermijdelijke, we hebben voor altijd afscheid moeten nemen van ons lieve, dappere hondje. Pure wilskarcht was niet meer genoeg om je bij ons te houden, een wonder zat er ook niet meer in. Je was ziek geworden, erg ziek. Ongeneeslijk ziek. We zijn blij dat we het humane konden doen. Moesten doen.
Daan, die nog 10 moet worden, zei de meest wijze woorden van allemaal. Je was zo duidelijk ziek dat hij zei dat je naar Foby moest. Die is immers ook in de hondenhemel.
In de afgelopen dertien jaar hebben we het nodige met je meegemaakt. Sommige dingen hebben de blog gehaald, anderen niet. Want weet je het nog? JE was amper groter dan een hamster toen we je voor het eerst zagen, je mocht nog niet eens met ons mee, maar wel even op schoot. Dat ben je nooit meer vergeten, je ging al die jaren graag op schoot.
Nadat we je eindelijk in huis halen liepen we vaak een rondje om de sloot in Abcoude waar we toen woonden. Langs het gras. Op een van die eerste dagen stond het kroos in de sloot en het vrouwtje te roepen aan de andere kant. Natuurlijk dacht je ove het kroos naar de overkant te kunnen lopen...
Met Banjer was je graag samen in België. Net zo lang voor de deur blaffen en piepen totdat-ie eindelijk meeging. Natuurlijk een bal mee en rennen! Daar kon je uren mee doorgaan.
We hebben wat me je te stellen gehad. Die keer bij Petra en Frits toen je rood gekleurd thuiskwam. In de weggegooide saus liggen rollen. Je baas en Loes hebben je met Italiaanse zeep schoongemaakt.
Naar het strand ging je heel graag. Het liefst elke dag. Achter een bal aan rennen, vaak was je de snelste van een hele roedel honden. Kreeg je de bal niet, dan verzon je wel een list om 'm af te pakken. Het was toch jouw bal? In een tentje liggen vorig jaar vond je niets. Veel te fris (het was dan ook al september. Beter was het als je tussen ons in op de strandstoel kwam liggen. Vond je zelf tenminste.
De laatste jaren werd je wat rustiger, hoewel je nog elke dag met je touw kwam om even te sjorren. "Gedraag je nou eens naar je leeftijd" heb ik wel eens geroepen, maar dat het zo snel uitkwam dat wilde ik ook niet.
Naast deze verhalen hebben we er nog veel meer, foto's genoeg van alle rare dingen die je hebt uitgehaald. Wat wij niet konden bedenken deedjij wel. We konden gewoon nooit lang boos op jou zijn.
De mooie jaren samen zijn nu voorbij en het huis is erg stil en leeg zonder jou. Vergeten zullen we je echt niet.
Je mensjes
