Banjer

Hopelijk is dit voorlopig mijn laatste "oude hondjes" post in jaren. Vanochtend aan het ontbijt. De telefoon gaat. Dat is al ongewoon op eerste kerstdag. Wilco. "Ik wil Astrid zometeen ook nog even hebben". Daarna het bericht Banjer is vanmorgen ineens in elkaar gezakt en overleden.

Ja, het was al een oude hond. En ja, hij wilde wel, maar zijn gezondheid weerhield hem van veel. Je weet diep van binnen wel dat het binnenkort over kan zijn. Toch komt het altijd onverwacht. Alhoewel, meer ongelegen zoals Youp van 't Hek zou zeggen.

Dag Banjer, ooit teruggebracht door je eerste baasjes omdat een van hun kinderen allergisch is voor honden. Daar hebben we je gevonden door middel van de ViaVia. Je had ook nog een broertje die hopelijk ook een goed huis heeft gevonden. Het is dat Cassie in aantocht was, anders was die met ons meegegaan.
Je opvoeding kreeg je van Astrid die met gescheurde kniebanden na die eerste skivakantie in het gips zat. Daarna heb je jaren op je eigen manier de bewaking in Nederland en België op je genomen.
Gingen we dan eens op vakantie en kon je niet mee, dan was je een graag geziene logeergast. Makkelijk in de omgang.
Je blaffen, meer huilen heeft je al snel de bijnaam Bor de Wolf opgeleverd. Door de jaren heen mocht je altijd graag mee naar Bos en strand. Met Cassie, alleen het maakte niet uit.
Apporteren kon je als de beste. Je hebt het aan Cassie geleerd. Gevlg was dat je wel meedeed met rennen, maar bijna nooit de bal terug kon brengen.
Recnt ging het wat minder met je. Je wwilde wel, je lijf deed alleen niet mee. Nu Cassie er niet meer is, was je grootste vriendin er niet meer. Nu ben jij er ook niet meer.

Een van de laatste foto's van Banjer en Cassie samen hebben we op 23 oktober genomen nadat jullie een bad hadden gehad en samen tevreden aan het kluiven waren op een kussen.