11 september

Zoals de generatie van mij n ouders nog precies wist wat ze deden toen ze hoorden dat John F Kennedy was vermoord, zo weet mijn generatie exact waar ze waren op het moment van de aanslagen in de Verenigde Staten, vandaag 5 jaar geleden.
Wij reden door Frankrijk, waren die ochtend vertrokken uit Cambrils, Spanje na een weekje vakantie. 's Morgens hadden we nog naar het nieuws geluisterd, en daarna alleen nog maar CD's op gehad, want ja, m'n Frans is nu niet veel maar, toen ook niet.
Ergens in de middag belde Arno. Nou belt Arno wel vaker (sommige lezers kennen dit verschijnsel) dus och laat ik maar even opnemen en vertellen waar we uithangen.
Dus op "Answer" gedrukt. Of ik al wat "nieuws had over de aanslagen". Nou nee, daar had ik niets van gehoord, dus ik vroeg 'm mij dan in te lichten wat er was gebeurd. Arno vertelde over terroristen, vliegtuigen in torens, en op het pentagon en ik kon het allemaal nauwelijks geloven. Een radio had-ie daar niet en de nieuwssites op internet lagen plat. Niemand kon op CNN komen. Na dit gesprek ben ik meteen op een parkeerplaats gestopt en heb de wereldontvanger gepakt die gelukkig voor het grijpen lag. Afgestemd op de Wereldomroep, en met open mond van verbazing hebben we ons bij laten praten vanuit Hilversum. Binnen het bereik van de Nederlandse middengolf zenders hebben we weer via de autoradio geluisterd, en in Nederland zijn we naar FM overgeschakeld. Pas na middernacht draaide radio 1 de eerste plaat; Fragile van Sting. Nooit meer een nummer van toepassing horen zijn dan die. Kippenvel all over the place!

Onderweg hebben we nog getracht om een slaapplaats te vinden. Dat is niet gelukt, dus zijn we doorgereden naar huis. Thuis heb ik nog zeker een uur met open mond naar CNN gekeken.

Dit zijn van die dagen die je nooit meer vergeet.