Het hele verhaal

Misschien is dit de post waar jullie lang op gewacht hebben.... Het is met het weekeindje wel geweest zeg!
Laat ik maar eens bij het begin beginnen:

Vrijdag
Rustige dag. Om een uur of 8 vertrokken naar Amersfoort. Daar ingescheept in de camper en om ongeveer half 10 op weg naar Le Mans.

Bij aankomst stonden daar stomtoevallig ook onze overburen van vorig jaar (die met die enorme camper weet je nog?). Dat was erg gezellig. We hebben lekker gedronken en gegeten. en nog even gekeken naar een stel halfgaren die driftend een rotonde probeerden te nemen met iets gemotoriseerds. Inderdaad leek dat iets soms op een auto.

Zaterdag
Vroeg richting baan voor kaarten en tribune supplementen. Terug naar de camper en onderweg nog een stel onfortuinlijke Britten geholpen met het openmaken van een Lamborghini Gallardo. Als dank werd er een fles champagne opengetrokken en werden Kees en Guus nog op een stukje rijden in de Gallardo getrakteerd. Goed begin van de ochtend zo'n champagne ontbijt!

Na het eten (brunch inmiddels) naar de baan en vanaf onze riante tribuneplaatsen de race bekeken. Voor ons een groot scherm en op onze oren Radio Le Mans.

Tussendoor even avondeten en weer terug naar de baan. Om een uurtje of half 2 zijn Wilco en ik maar eens gaan slapen.

Zondag
Warme en zonnig, dus vroeg op. Eerst even lekker de boom bewaterd en toen richting camper voor 't ontbijt. Tussendoor nog even gebabbeld met de buren.
Bij het inschenken van de koffie ging het mis; de ketel met water dat net gekookt had viel over mij heen en kwam op mijn benen terecht! Wauw!! Paniek!! Water!!!!
Na het water met pijnlijke benen en Wilco op zoek naar een EHBO post. Daarvoor moesten we eerst door een toegangscontrole. Ik daar moeilijk lopend en vol haast doorheen en uiteindelijk kwam ik bij een stel baancomissarissen terecht. De (vrouwelijke) hoofd baan commissaris begreep de ernst van de zaak en liet een ambulance komen, ondanks dat ik "slechts toeschouwer was. In de ambulance eerst verzorging; koelcompressen en een infuus met een zoutoplossing.
Toen door naar de medische post op het complex. Daar werd ik geholpen door een dokter van de brandweer. Inmiddels had ik mijn sportbroekje al bijna niet meer aan maar lag bijna naakt onder een lakentje. Aangezien dat broekje van mij exact de kleur van het brandweeruniform van Frankrijk is, heb ik het maar aan de goede man gegeven. Ook vanwege zijn uitstekende Engels en prima uitleg daardoor van de situatie. Toen-ie me bedankt voor het broekje vond ik dat zijn verzorgeing me wel 10 broekjes waard was! Ondanks dat ik de verwondingen nog steeds voelde had ik verder weinig last van de wonden. In een andere ambulance en nu zonder Wilco naar het ziekenhuis van Le Mans.

In het ziekenhuis aangekomen een ruimte van de eerste hulp ingereden. Waarbij de ambulance broeder nog grapte; "kijk eens allemaal dames staan je op te wachten". Ik heb maar gezegd dat ik vandaag niet in topconditie was.

In de behandelkamer zijn uiteindelijk de wonden schoongemaakt en verbonden. Daarna ben ik naar zaal gebracht. Voorzien van een tetanus injectie, en nog steeds aan het infuus! Aangekomen op de afdeling heb ik na een plaspauze van een minuut of 5 nog een stel Audi's winnend over de finish zien gaan. Verder kon het me niet zo boeien. Ik zal nog wel suf geweest zijn van de morfine die me nog op het complex is toegediend. (Daarna gelukkig niet meer)

Op de kamer contact gehad met de verzekering over mijn repatriëring en daarna heb ik de voetbalwedestrijd tussen Frankrijk en Engeland nog gezien, maar niet bewust meegemaakt... Om een uur of half 12 maar eens het licht uitgedaan en gaan slapen gelukkig heeft mijn kamergenoot zich ontfermd over de TV, want geen afstandbediening.

De schade: op mijn bovenbenen een grote plek die gedeeltelijk tweedegraads verbrand is. Daarnaast een groter gebied op de bovenbenen eerstegraads verbrand. Op mijn linkerscheenbeen en voet een stuk eerste graads verbranding. Gelukkig voel ik de plekken nog steeds een beetje en dat is positief.

Maandag
Op maandag om een uur of 6 wakker geworden van een zuster die een nieuwe zak aan mijn infuus hing. "Bonjour, Ca va?" Ik kon nog net slaapdronken "ja" antwoorden. Nieuw verband gekregen infuus werd verwijderd, en weer gebeld met de verzekering. Een Ambulance afsturen ging maandag niet meer lukken, maar als mijn dokter nou even de fax van hun dokter beantwoordde wisten ze wat te doen. De rest van de dag bezig geweest met SMS'en met vrienden en familie en contact onderhouden met de verzekering. Om een uur of half 5 kwam het bericht dat de bewuste fax nog steeds niet ontvangen was. Fax boven water gehaald en op de verzendbevestiging gezien dat-ie OK was verzonden. Maar geen fax in Amsterdam! Weet je wat, ik ben nogal handig met die apparaten, ik ga 'm wel persoonlijk versturen. Ik heb me met mijn afzakkende verband in een rolstoel laten zetten, want als ik ging lopen hing het verband al bij de derde deur op m'n enkels en wij naar beneden. Daar de fax in de machine, nummer ingetimmerd en hup, fax verzonden! GSM gegrepen, Amsterdam gebeld. Gezegd "hij ligt er nu!" Na wat heen- en weer gebel bleek de fax nu in Amsterdam te zijn aangekomen. Hè hè. Gelukkig was er weinig aan de hand. Dinsdag kon er aan ambulance vertrekken uit Nederland en zou ik woensdag weer thuis kunnen zijn. Immers, zonder infuus kon ik als het moest zelfs met de trein! bewegingsvrijheid!

Ik vond dat een prima deal en ben lekker gaan slapen.

Dinsdag
Wederom vroeg wakker en verband verschoont. Om een uurtje of 10 belde Astrid. "Zeg, ik heb net de verzekering gesproken, en een ambulance om jou op te halen vertrekt pas woensdag!" "Right, maar ik hoef niet meer in een ambulance ik mag zelfs met de trein!" "Okee dan komen Wilco en ik je ophalen!" Dit even geregeld met de dokter, was geen probleem en 's avonds waren Wilco en Astrid er om een uurtje of 8. Nog even wat medische zaken geregeld en rond een uurtje of half 9 zaten we weer in de auto op weg naar huis!! Onderweg veel getelefoneerd en geSMS't en rond een uurtje of half drie lagen we in ons eigen bed. Saampjes. Gelukkig hadden we aan Nederland-Duitsland niets gemist...
Inmiddels weet ook via Arno, Anton Steehouwer, Marc, Jesse, en Rogier half Bull wat mij is overkomen. Ik heb zelf via Rosita mijn collega's bij Stibbe op de hoogte gebracht. Zo zie je maar weer, de tam-tam werkt altijd. Grappig om Martin aan de telefoon te hebben. Echt het eerste wat-ie vroeg was "eehh hoe is het nou met je?" Prima gelukkig!

Woensdag
Vanmorgen om een uurtje of 8 het bed uit en naar de dokter. Wonden zien er goed uit. Voor zover je van goed kunt spreken dan. Ik kan en mag het verband zelf verschonen en ik mag me douchen!! Wel voorzichtig en alleen met schoon water, maar dat geeft niet. Ik vind het al weer heel wat. De dokter heeft er nu gewoon alleen gaasjes op geplakt en het stuk op onderbeen en voet ongemoeid gelaten. Dat geneest nu zonder zalf ook wel.
Gelukkig zitten de compressen met pleisters vast en dat blijft een stuk beter zitten! Lopen is dus wat makkelijker. Echt groet afstanden zitten er nog niet in maar ik kan me in en om het huis gewoon verplaatsen. Zelfs zodanig dat de compressen niet meteen op m'n enkels hangen. Er zit nog wel een soort van "rolladenetje" om heen maar volgens de dkter geeft dat niet, ik ben toch al een stukkie aangebraden. (Wie maakt er hier nu de grappen????)

Nu zit ik dus weer achter mijn peeeceetje dit te schrijven. Hopelijk zijn alle geruchten niet een eigen leven gaan leiden. Mailen mag altijd, ik kan nu weer bij mijn PC, dus beantwoorden is mogelijk. Hopelijk kan ik nu snel genoeg weer over tot de orde van de dag. Had ik al verteld dat ik toch de Audi maar gekocht heb? Het was gewoon liefde op het eertste gezicht! Ik wil er nu wel snel in kunnen rijden!